Ruud naar Gambia vervolg

Nadat Ria mij heeft afgezet, gaan we de eerste gewenste actie uitvoeren. Op de uitgeprinte treinticket staat een barcode die ingecheckt moet worden. De incheckzuilen reageren niet en bij navraag blijkt dat ook niet te kunnen! De trein is op tijd en blijkt een dubbeldekker. Met twee koffers de keus naar boven of naar beneden en zo te zien is er weinig ruimte tussen de stoelen, dus op de klapstoel in de overloop. Op de stations die we passeren staat zelden welk station het is, maar ik kan het bedenken. Tussen Tilburg en Breda wordt het erg vol en kan er nauwelijks iemand bij en dat op zaterdag.

In Roosendaal blijken we op een ander perron te staan dan aangekondigd, komt goed uit want nu hoeven we niet trap op en af maar kunnen op het perron blijven. De dame van de NS staat te roepen: België rechtdoor, alsof er andere opties zijn. De Belgische trein heeft ook geen plaats voor de bagage, dus maar twee stoelen bezet, geen probleem, het is minder druk dan de Nederlandse trein. Als de trein op een station stil staat is de geluidsinstallatie goed te horen, maar als de trein rijdt niet meer, er zit duidelijk ergens iets los. Op het eerste station in België worden we netjes welkom in België geheten en ook de conducteur is vriendelijk en behulpzaam. Hij adviseert mij om in Mechelen over te stappen op de trein naar de luchthaven op spoor 8, dat gaat sneller.

Op het perron in Mechelen is het niet duidelijk waar dan dat spoor 8 is, want het station is niet zo groot. De conducteur ziet mij en realiseert zich dat ik naar de luchthaven moet en rent naar de vertrekborden, maar kan het niet vinden. Dan naar een ander bord wat ook geen uitsluitsel geeft. Ik suggereer maar weer in de trein te stappen omdat ik toch meer dan tijd zat heb om via Brussel centraal te gaan. Dat blijkt de conducteur ook het beste idee te vinden, dus weer naar binnen, nu maar op de klapstoel blijven zitten.

Op Brussel centraal is het erg onduidelijk te zien waar het perron nu eigenlijk is en waar je dan naar beneden moet. Toch maar even gecontroleerd op de borden en ja, het schijnt te kloppen. Op het perron vertrekken binnen tien minuten twee andere treinen vóór de trein naar de luchthaven daar is.

Op de luchthaven verloopt alles logisch, de incheck balie is drie uur van te voren al open en geeft mij de tijd om op zoek te gaan naar iets te eten en een koffietje. Ik heb ook brood, maar dat bewaren we voor een noodgeval. Bij de gate blijk ik het eerste, logisch zo vroeg. Aan de slurf staat een vliegtuig geparkeerd met de luchtinlaten afgesloten: die gaat hier voorlopig niet weg en wij gaan dus nooit hier instappen. In ieder geval is het een punt waar onze medereizigers zich gaan verzamelen. Drie kwartier voor vertrek krijgen we de mededeling dat we naar een andere gate moeten. Iedereen snelt er naar toe, maar geen vliegtuig!  Het blijkt een vertraging te hebben die oploopt naar een vol uur. Dat kan problematisch worden in Barcelona want de overstaptijd is maar 1.20 u.

We hebben geboekt bij Vueling, een goedkope Spaanse vliegmaatschappij.  In het toestel heb ik plaats gereserveerd, en kom op een stoel tussen twee mensen in. De jongedame links keurt me geen blik waardig en heeft ook haar mond niet open gedaan, geen idee welke taal ze spreekt. Rechts zit een Marokkaanse jongen die vliegangst blijkt te hebben en voor de tweede keer omhoog gaat. Op mijn advies heeft hij het luikje maar dicht gedaan, maar kon het niet laten om nieuwsgierig te kijken. Zijn ouders zijn met de auto vooruit gegaan en zij zullen hem in Barcelona oppikken. Toen hij, na het wegtikken van twee pilsjes naar de wc moest ben ik maar op een lege rij gaan zitten. Ook beter voor mijn benen want ik paste er niet tussen en dan was de voorstoel nog niet eens naar achteren geklapt: de krapste plaatsen ooit. Schijnt bij goedkoop vliegen te horen evenals het moeten kopen van een belabberde snack onderweg, voor veel geld, dat wel.

Bij aankomst in Barcelona is er geen enkele informatie voor overstappers, terwijl dit toch een overstappunt is voor veel passagiers, we zijn bij Swiss meer gewend. Niet echt voor herhaling vatbaar. Maar goed, op de borden staat D08. Ik heb nog geen boardingkaart en zie ook geen Vueling desk. De man van de informatie verwijst mij naar de desk van Iberia, waar men inderdaad een boardingkaart uit print. Dan in looppas naar de gate. Het is een enorm grote terminal en de route naar de D pier is niet echt duidelijk: ik beland weer tussen de winkels en bedenk dat de man zei dat ik eerst naar boven moest, dus een willekeurige trap op en boven sporen naar D gevonden, die eindigen weer in een taxfree shop. Dan er dwars door heen en in looppas twee erg lange gangen uit, hier dus geen loopband. Bij de gate was er nog iemand die zijn boardingkaart hier uitgeprint kreeg, kon dus ook.

Het was een zelfde toestel Airbus 320-200 met de zelfde beenruimte, maar gelukkig had ik een rij alleen: de kist zat maar iets meer dan half vol met in meerderheid Gambianen op weg naar huis. Onderweg kwamen ze een enkele keer voorbij om eten en drinken te verkopen en daarna heb ik ze nauwelijks meer gezien, makkelijke vlucht voor de crew. We kwamen op tijd in Banjul aan en mijn vrees werd al snel bewaarheid: mijn bagage had de snelle overstap niet overleefd en natuurlijk van alle Belgische medereizigers niet.

Omdat ik het als eerste door heb, ben ik ook het eerste bij de bagageclaim, gelukkig want er groeit een hele rij achter me. Nu maar afwachten wanneer de koffers wel komen, want daarover geeft men natuurlijk geen uitsluitsel. Yankuba heeft mij al snel gespot: ik heb een oranje polo aan met het Kololi logo op de borst. Hij heeft iemand met een auto geregeld om ons naar ‘huis’ te brengen. Met groot licht op en hand op de claxon gaat het snel, hoewel de weg langer is dan ik verwachtte. Tegen middernacht is er natuurlijk niets meer te eten of te drinken, dus we scoren bij een eettentje op straat een blikje cola. Het eten wordt hier bereid op een houtvuurtje en het ziet er niet hygiënisch uit, goed dat er blik is.

We gaan niet naar het huis dat gehuurd is, omdat de straat daar door de regen is weggespoeld, maar naar een ‘hotel’. De kamer, die aan Yankuba beloofd is, blijkt bezet, dan een andere kamer. Het gebouw is een enorme villa met grote kamers en ruimtes met stoelen en tafels waarvan je je afvraagt waarom dat ooit zo gebouwd, wat kun je er mee? Maar onze ervaring is weer duidelijk: ‘This is Africa’ en er wordt ook hier geen onderhoud gepleegd: bijna alles is kapot. De kastdeur gaat nauwelijks open, de ophanghaken zijn afgebroken en een schuiflade is veel moeilijker: 1 op 10 kan het nog doen. Er is gelukkig een handdoek en een groot bed met een soort sprei, de dag was lang genoeg om snel in slaap te vallen. Morgen verder

.