Zelf op tour

Vandaag gaan we samen een tour rijden. Yankuba als de gids en Ruud en ik mee, wel of geen instemming van de GTB, wel of geen gasten wij gaan! Yankuba heeft gisteren de afspraken gemaakt en Sanna komt vanmiddag pas terug van zijn compound. Yankuba ontbijt mee, printer, computer en allerlei ander zaken die hier blijven inpakken en dan gaan we op pad. Allereerst naar het huis waar Yankuba een kamer huurt. Het is niet te geloven dat er tussen alle armoede ook prachtige huizen verborgen staan achter die hoge muren. Het is een ritje van een kwartier en hij wijst het huis aan dat tegen over zijn woonhuis staat, dat had hij eerst voor ons gehuurd. Fijn dat het niet doorging, nu zitten we midden in de bewoonde wereld en dit huis staat een heel eind over de ‘dirty roads’. Ik ben verbaasd over wat er achter de grote rode poort die Yankuba open maakt te zien is. Een volledig betegelde binnenplaats met een groot woonhuis, met opzij en erachter losse gebouwen met aparte kamertjes met in het midden een gezamenlijk wc en douche. Het kamertje is klein, maar schoon en hij heeft bovenin de muur twee luchtgaten gemaakt met gaas ervoor. Het werd er wel heet binnen, zegt hij, nu valt dat wel mee, maar we zijn er aan gewend. Het is bloedheet vandaag en we zijn weer, zeker na inspanning, de hele dag nat! We mogen buiten rond kijken en zien een grote ‘keuken’ met drie stookgaten op stahoogte en een rookafvoer. Toch staat er buiten een houtskool vuurtje op de grond, ze zijn het zo gewend. Ze zegt dat ze eten klaar zal maken en we wachten maar af wat dat gaat worden.Tegenover het huis staat een kleuterschool en daar gaan we op bezoek. Twee leerkrachten, waar onder de directeur, zitten buiten en er zijn drie klasjes. In één klasje zitten 47 kinderen van 3 – 5 jaar en ze kleuren allemaal een mantra met één kleurtje, rechtshandig, linkhandig en met alle soorten pen greep, ze zijn nog zo jong, maar het alfabet staat wel op het bord. De directeur vertelt me dat ze uitgaan van het holistisch kindbeeld en kijken naar de talenten van kinderen. Yes, dat kan hier dus ook. Twee leerkrachten zitten voor deze klas en de andere twee groepen zitten alleen, want de heren zitten samen buiten, moet kunnen. In de tweede groep wordt er voor ons gezongen en de kinderen doen enthousiast mee. Een leuk schooltje!

Sanna belt om 10.15 uur en ik ben hoogst verbaasd dat hij al in de Officers Mess is, is om 05.00 uur van huis gegaan met de bus!! Ja, nu zijn wij er niet, komen vanmiddag ná twee uur pas terug, voor hem een teleurstelling, op de laatste dag. We bellen hem dat hij een fiets kan huren bij Lamin en naar ons toe kan komen. Onderweg gaat weer de telefoon en hij zegt dat Lamin er niet is, maar de verhuurder ernaast wel! Yankuba kent deze man en zegt dat het OK is en waar Sanna naar toe moet komen. We treffen elkaar bij de moskee en heel trots komt hij aanrijden in zijn nieuwe kleren met stoere zonnebril. Hij vertelt me direct dat zijn ouders heel blij zijn en ons bedanken voor de accu, ze hebben na maanden weer licht op de compound. Hij straalt van oor tot oor. De Imam legt uit wat er rondom de moskee te doen is en dat ze er Arabische les geven. De ‘nieuwe’ veel grotere moskee is al jaren ‘under construction’ en dat zal nog wel evenzo blijven, ze zijn nog ver van huis. Ik kan niet naar binnen in mijn zomerjurk, te bloot en ik ben mijn omslagdoek vergeten, we kunnen wel door het raam naar binnen kijken. Dan komen we bij de Jimbeh Boys en direct komen veel meer jongens aanlopen, er worden grote en kleine trommels uit de container gehaald en dan gaat het los. Yankuba, die ook aanleg heeft voor muziek, trommelt lekker mee, kinderen uit de buurt gaan dansen en het is een gezellige boel. Met een klein trommeltje als souvenir gaan we weer verder, naar het Nederlands ziekenhuis in Kololi, een flink eind verder. Hier blijkt de directeur niet aanwezig vandaag en het adjunct loopt met ons rond. De kleuters van de school, die ook op deze compound is, zitten buiten in de pauze en ze eten of drinken wat ze mee gekregen hebben van thuis. We gaan naar de ziekenhuis afdeling en lopen door de spreekkamer heen, waar een patiënte in gesprek is met een verpleegster. In de grote, schone ziekenzaal ligt een mevrouw aangekleed op bed en kijken we in de behandel kamer waar ook een houten couveuse staat. Dat hebben Yankuba en Sanna nog nooit gezien. Er wordt verteld dat Nederlanders veel geholpen hebben en nog steeds helpen. Nederlandse artsen komen wel eens een paar maanden en dan loopt het storm met het aantal zieken. Ze hebben ook een ambulance, geschonken door Nederlanders, van de ambulancedienst uit Tynaarlo. Er staat een modern Europees keukenblok en de foto van de man die dit alles gemaakt heeft hangt aan de muur, helaas heeft hij niet meer lang te leven. Dit is hier een geweldig project dat zijn waarde bewijst en ook in stand gehouden wordt. De Nederlanders moeten wel de vinger aan de pols blijven houden. We kijken nog in het atelier en het computerlokaal en dan gaan we weer verder. Het politiebureau slaan we over, dat ken ik wel en we fietsen zeker twintig minuten naar het huis waar Yankuba woont. Daar heeft zijn hospita al een grote schaal met Benachine klaar staan. In de rijst die ze met olie en ketchup mengen en er dus rood uitziet, zitten ook een paar stukken vlees tussen. De drankjes hebben we zelf bij een lokale winkel er bij gehaald, maar er komt en fles koud water op tafel, maar dat is leidingwater en durven w niet te nemen. Na de lunch gaat Yankuba thee zetten op hun eigen manier. Dat kost nogal wat tijd en we wachten de derde thee zet ronde niet meer af, we gaan terug naar huis, om lekker in het zwembad te duiken. Ruud leert Yankuba nog hoe hij het beste onderwater kan zwemmen en snelheid kan houden in het water. Zelf kan hij het niet bedenken. Daarna gaat Yankuba weer naar het hotel, de vraag is wat hij aan heeft want hij lag in zijn onderbroek in het zwembad! Sanna gaat op de fiets nog een boodschap doen in Bakau en als hij terug is gaan we voor de laatste keer naar het Al Baba restaurant waar ze die Gambian Fried Chicken hebben. Een keer geen rijst er bij. We zijn goed bevriend met de eigenaar Martin en hij heeft inderdaad gelijk gekregen dat alles in Gambia niet loopt zoals in Europa of Libanon, waar hij vandaan komt. We overleggen of, hoe en wanneer we hier terugkomen om ons project hier af te ronden. Het is frustrerend om hier nu weg te gaan terwijl de boel nog niet 100% is geregeld en draait. Januari zou een mogelijkheid zijn, dan moeten we onze, al twee jaar, voorgenomen trip naar Griekenland en Turkije maar weer aanpassen.