De laatste dag en naar huis

Verjaardag en vertrek dag, hoe raar kan het lopen. We zijn rond 07.00 uur wakker en Sanna komt na 08.00 uur boven water. We eten brood en Yankuba eet het laatste stuk nog op als hij er is. Er moeten nogal wat spullen naar Yankuba en Ruud moet naar Serrekunda om een stekkerdoos te kopen, dan geld pinnen en kijken of we nog wat flyers kwijt kunnen. Een heel programma, maar dat moet lukken. De jongens krijgen ieder een badlaken en een kleine handdoek, hoeven die ook niet meer mee terug. Ik verdeel wat medicijnen en Yankuba kan zijn EHBO tasje nu ook meenemen. Ik mag het muskietennet van Martine aan Sanna geven en hij is heel blij, speciaal omdat het van Martine af komt. Ik heb Yankuba en Sanna snel uit de droom geholpen, ze valt op blauwe ogen, dus je hoeft niet op haar te wachten. Ik loop met Sanna naar het strand en maak onderweg nog wat foto’s van de gewone dingen waar we elke dag langs komen. We moeten langs het check point en dit zijn collega’s van Sanna. Ik moest ook steeds met de fiets stoppen en nu is er één van hen bij. Lachen. Ook Ruud en Yankuba moeten stoppen, het is zó, dat sinds 1 november alle toegangswegen naar het strand afgesloten zijn voor locals, om zo de ‘hustlers’, de jongens die van alles willen verkopen en aanbieden, van het strand te weren. Yankuba mag er alléén door omdat Ruud erbij is, dus hij kan het schudden vanaf morgen. Alléén de jongens en vrouwen die een licentie hebben van de GTB mogen er heen. Dit is o.a. hotel- en restaurant personeel, fruit- en pindaverkoopsters enz. en alléén de groene taxi’s mogen het kustgebied in rijden. Elk jaar moet iedereen die in het toerisme werkt grof betalen voor die licentie; zo komt de TGB aan het geld en kunnen ze dikke auto’s rijden. Bááááálen natuurlijk, na zeven weken hebben zij die licentie nog niet voor Yankuba kunnen regelen en is tot nu toe alles voor niets geweest. De heer Touray laat nog weten dat dit Gambia is en van bureaucratie aan elkaar hangt. Wij gaan door vanuit Nederland, om het toch voor elkaar te krijgen!! Op het strand worden we geroepen door een fruitverkoopster die in haar kraam zit, het is de hospita van Yankuba en ze heeft al tien jaar haar stalletje daar bij de ingang van Palm Beach. Ze roept ons of we haar niet kennen, maar we hebben haar echt niet gezien en ze heeft een vrouw aan het werk, die het fruit klaar maakt.
Bij de bank in Serrekunda heeft Ruud de pech dat er wel een bankafschrift uit de muur komt maar géén geld. Binnen hoort hij dat er een verbindingsprobleem is die al twee uur duurt en dat het niet afgeschreven zal zijn. Thuis maar afwachten? Er worden papieren getekend dat Yankuba het geld kan afhalen als het inderdaad afgeschreven is, maar als er geen verbinding is zal dat wel niet, hoewel er wel een bonnetje met het bedrag uit kwam. We proberen het ook bij een bank in Senegambia, maar er is nog steeds geen internetverbinding voor de Visa.
De baliemedewerkster heeft haar telnr. gegeven, maar blijkt later onbereikbaar. De bank ging om 12.30 uur dicht en dus geen bedrijfstelefoon meer opnemen. Ruud vraagt op het strand aan een jongen die cake verkoopt of hij een licentie heeft en hij zegt heel eerlijk: “nee, ik wil dat wel graag maar dat is ingewikkeld en duur, kun je mij helpen?”. Hij weet niet hoeveel het is, maar het schrikt in ieder geval af. Hij zegt ook dat hij heel goed weet dat hij nu illegaal aan het werk is en Sanna, soldaat van de security die ook regelmatig moest posten, zegt dat ze hem op kunnen pakken en in de cel stoppen, wat ook regelmatig gebeurt. Het wordt dus nu ook niks met Yankuba, die wil niet illegaal werken en vechten om een plekje, dat kan hij niet en hij kan het zich niet veroorloven met zijn baan. Wel heel jammer voor hem en Ruud, die zich zoveel moeite getroost hebben om het voor elkaar te krijgen. Heel frustrerend en hij is ‘not happy’. Jammer dat we op deze manier moeten gaan, zonder resultaat. Sanna’s kansen zijn, denken we, hopelijk beter, hij kan een nieuw leven opbouwen met behoud van twintig maanden salaris, ook al is dat maar weinig.
Het zeewater is wat frisser, maar nog steeds lekker en Sanna durft erin tot aan schouderhoogte, terwijl hij eerst bang was van water. Michelle komt af en toe wat bijpraten en we bestellen hier de lunch, en het duurt meer dan een uur en een kwartier voordat we het voor ons neus krijgen. De tijd begint te dringen voor Yankuba, want hij moet om 16.00 uur weer op het werk zijn en zijn blouse ligt in onze kamer. Michelle rekent af en komt niet meer gedag zeggen, ze zwaait vanaf een afstand: uit het oog, uit het hart. Dat is een tegenvaller en Sanna zegt, “dat doe je zo toch niet!” Vanochtend was het bewolkt, maar nu is het weer stralend en erg heet, vooral de weg tussen de rijstvelden door. We komen allemaal doorweekt aan in de Mess en Suwadou, één van de meisjes van de bar op het terras is speciaal voor mij terug gekomen op haar vrije dag. “Happy Birthday en dit heb ik voor je meegebracht”, een Gambiaanse set in groen en paars, een rok en een blouse en het zit als gegoten. Ze is coupeuse en ze zegt dat ze me goed geobserveerd heeft en de maat geschat, het klopt precies. Wat een verrassing. Ik vraag of ik haar ervoor zal betalen, maar nee, het is een cadeau! We gaan na het douchen nog buiten zitten en moeten wat eten, want het wordt laat vannacht. Kabex, de korporaal en Abex, de zwembadman, komen een praatje maken en zeggen dat wij fijne gasten waren die zich ook om hen bekommerden. Ze gaan ons missen en alle jongens en militairen zwaaien ons fanatiek uit. De fietsen blijven in de Mess en Ruud en Sanna gaan deze naar de bovenste verdieping brengen. Ruud zegt dat Yankuba al een fiets gekregen heeft en jij kunt er toch niets mee doen in de bush. Nou, hij gaf aan dat hij dat wel kon en zo is mijn fiets nu achter in een legertruck beland en gaat mee naar Sanna’s kamer vanavond en morgen gaat deze mee naar Seawall, ver weg van de bewoonde wereld. Ruud heeft een taxi geregeld en als deze op zich laat wachten gaat hij met Sanna naar de straat. Hij praat met wat andere taxi chauffeurs maar die vragen zoveel geld dat ze door mogen rijden. Hé, daar komt onze taxi toch aan, een nieuwe Mercedes automaat en dat voor een prima prijs. Sanna is verbaasd en samen komen ze naar de Mess, waar ik sta te wachten met de manager en de soldaten.
De manager zet grote ogen op als hij hoort dat Ruud ongeveer de helft van een normale prijs heeft bedongen, we zijn al echte Gambianen geworden.
Inladen, zwaaien en wegwezen. Sanna gaat mee en wil persé wachten totdat het vliegtuig de lucht in gaat. Wij gaan na ongeveer drie kwartier door de douane en Ruud wordt aangesproken bij de paspoort controle, dat hij tè lang is gebleven en zich had moeten melden bij de emigratiedienst. Volgende keer wel doen! Ik mag door, hoewel ik ook langer dan 28 dagen gebleven ben. Het staat in de stempel in het paspoort, toestemming voor 28 dagen, dus we konden het weten. We zitten buiten op het terras naast de baan, schrijven dit verhaal en we zien weinig mensen uit een vliegtuig stappen. We horen dat Corendon wel weer gaat vliegen half december, dat zou mooi zijn. Bij het boarden blijkt dat er veel Gambianen aan boord gaan, maar het toestel zit maar half vol. Sanna zegt dat hij ons in het vliegtuig kan zien gaan, dus boven aan de trap nog even zwaaien naar de donkere achtergrond en dan instappen, op weg naar huis!
We hebben zelf op internet extra grote plaatsen besteld bij de nooduitgang en de midden stoel vrij gehouden, daar komt niemand op zitten en we hebben lekker royale plekken. Het is heel rustig in het vliegtuig en we proberen wat te slapen en kunnen ook ‘liggen’. Vrij vlug is het 04.00 uur en we voelden al dat we aan het zakken waren. Nog maar een half uurtje te gaan en de klok een uur vooruit zetten. De Spaanse kust is mooi te zien met alle lichtjes. We zijn een kwartier eerder in Barcelona dan gepland, eten een zoet broodje en drinken verse jus, heerlijk. De weg naar de gate is lang en we moeten weer door diverse controle posten en de handbagage door de scan. Wat een primitieve bedoening hier. Je moet in een hal alles in een bakje leggen en dan met de bak in de hand in de rij gaan staan en wachten of je a.u.b. door mag. Mening een moet de tas openen en je staat dus al die tijd met dat bakje in de hand. De Gambianen hebben spullen bij zich die ze hier niet kennen en dat is verdacht, zoals grote pakken bruine zeep. Denken ze dat we dat in Europa niet hebben?
Als we bij de balie aankomen, horen we niet echt vriendelijk dat we de boarding kaart op een andere plek hadden moeten halen. Ruud heeft dat de vorige keer wel gedaan, maar ik kreeg die toen zonder problemen bij de gate. Hij zal ons wel een bewijs moeten geven hier, want ze zijn al aan het boarden en ze moeten anders op ons wachten want onze koffers zijn al in het vliegtuig en ze gaan niet weg zonder de passagiers erbij. We hebben op deze vlucht gewone zitplaatsen maar ook nu blijft de tussenstoel vrij. Dit toestel zit ook maar half vol. We vertrekken een kwartier te laat en zijn een kwartier vóór tijd in Brussel, dat is dus een half uur ingevlogen, zal wel wind op staart gehad hebben. Nu geen controles meer en door de lange gangen op naar de koffers, als we bij de band aankomen, zien we onze koffers er al op liggen, gelukkig, alles in één keer thuis en Jan staat in de hal. Het voelt fris buiten, maar in de auto is het snel warm. Geweldig dat hij ons kan komen ophalen, zondagmorgen dus rustig op de weg en om 12.00 uur zijn we bij Martine, waar Lieke en Bram door het dolle heen zijn dat we er weer zijn. De slingers hangen er voor oma’s verjaardag, er is taart, koekjes zijn door de kinderen gebakken en er is een cadeau. Wat een lieve ontvangst. Fijn samen doorbrengen en knuffelen, samen eten en dan naar huis met een volle doos boodschappen, heerlijk, hoeven we er niet vroeg uit morgenvroeg. Hier staan, in een warm huis, andere verrassingen klaar. Bloemen van de drie buren, soep en brood van Mariëlle en familie van nr. 50 en een cadeautje van mijn ‘zusje”, die mij zo goed begrijpt. Heel fijn en hartelijk bedankt. We snuffelen snel door de post en verjaardagskaarten en ik ga om 19.30 naar bed. Een extra dekbed heb ik wel nodig om op te warmen. Ruud kijkt studio sport en duikt dan ook onder de wol. We slapen de klok rond en kunnen dan fris beginnen om alles op te ruimen en ons leven hier weer op te pakken, met alle mooie en rijke herinneringen.

Iedereen heel hartelijk bedankt voor het medeleven. Wij genieten van het schrijven en kunnen thuis alles nog eens op ons gemak doornemen en een ieder die wil kan met ons mee genieten.
Nogmaals dank voor alle lieve en leuke reacties, op een volgend Afrika avontuur melden we ons weer. Dikke knuffel Ruud en Ria.