De eerste ervaringen

Om 07.30 lokale tijd word ik langzaam wakker, het zou bij ons 09.30 geweest zijn, maar oké. Het ‘hotel’ blijkt bewaakt door militairen met een groot geweer en er staat een aankondiging op de muur om naar de officiers mess te komen. Is dit een kazerne dan? Nee, toch niet en er blijkt een soort van restaurant te zijn en iets wat op een bar lijkt. Toch slapen er in het naastgelegen gebouw militairen.

Ik krijg een bord vol met een omelet met uien, frieten en tot mijn verbazing vier stukken behoorlijk stokbrood. Om 09.00 is Yankuba volgens afspraak gearriveerd en we drinken eerst een kop koffie om te praten en elkaar te leren kennen. Zijn conclusie is al snel dat ik genoeg verschillende ervaringen op heb gedaan om dit project succesvol te kunnen opstarten.

We wandelen Badala Park Hotel voorbij en passeren een groep jongelui die begeleid worden door twee mannen met harige pakken aan en die zwaaien met twee kapmessen. Ze komen van het strand waar de jongeren een soort les in hygiëne hebben gehad en een traditioneel bad. Na betaling van een piepklein symbolisch bedrag, mag ik een paar foto’s maken. Bij Badala Hotel zitten de fietsverhuurders zonder fietsen, een kilometer verder treffen we andere fietsverhuurders waar we mee gaan handelen en we huren twee fietsen. De kwaliteit is niet goed genoeg, maar we hebben hier weinig keus en zijn blij dat we kunnen fietsen, nadat ze de banden met een kapotte pomp en een kapot slangetje toch hebben opgepompt.

We fietsen dwars door een hotel naar het strand dat ook leeg is: de hotels zijn nog dicht, het regent nu nog te vaak. De mensen die er wel zijn kun je op één hand tellen en een oudere dame, die de rustige zee in gaat, wordt op een afstandje aarzelend gevolgd door een stevig uitziende lokale jongeman. Uiteindelijk komen we op The Senegambia Strip: een drukke uitgaansplek, waar we restaurant Ali Baba zoeken. Al Baba is naast Badala Park, dat is ergens anders. Niet te vinden, want het schijnt verkocht en de naamborden zijn om de hoek geplaatst op een onaanzienlijke plek. We discussiëren over een plek waar we een kraampje zouden kunnen plaatsen en lokken een verkoper van trips uit om te vertellen hoe hij werkt en wat hij verdient. Van de fietsverhuurders hier zijn we ook niet kapot en een eindje verderop staan bij een hotel een serie fietsen, inclusief twee van de Nederlandse Postcode loterij, hoe komen die hier?!

Er breekt een stortbui los en we rennen naar een restaurantje aan de overkant, waar we Van Persie de eerste goal voor Manchester zien maken. De kinderporties die we bestelden, bleken inderdaad ruim voldoende voor de lunch. Na een foto van pinda verkopende kinderen, gaan we verder naar het centrum van Serekunda. De pinda’s blijken behoorlijk oud te zijn. De telefoonwinkels blijken dicht en op de Serekunda Market, een enorm aantal kramen met een piepklein paadje ertussen, proberen we onderbroeken, sokken en T shirts te scoren en dat ging niet zo gemakkelijk. 2XL blijkt hier veel kleiner dan bij ons en in een doosje met XXL erop zat ook een andere maat in. Een man die ons behulpzaam weer uit de doolhof loodste meldde op straat dat hij niets te eten had…en weg was mijn handje oude pinda’s…… Hij keek wel raar toen wij lachend wegliepen.

Onderweg naar huis nog scheerspullen en drinken gekocht, wat nodig is, want het is echt warm in de middag en mijn dikke hemd met lange mouwen is behoorlijk doorweekt geraakt. We hebben de fietsen ook meteen maar voor de volgende dag weer meegenomen, dan kan Yankuba ook vlotter naar huis en terug komen morgen. In het hotel blijkt het zwembad vol te liggen met jonge meiden in hun ondergoed, want veel badpakken hebben ze niet en ze hadden er ná tot 21.30 u. behoorlijk lol met harde muziek.